Snoesje sinds juni 2020

Snoesje, de Spaanse asielkat

Vorderingen, soms met kleine stapjes, soms met grotere.

Tegenwoordig komt ze bijvoorbeeld niet meer in het toilet om geaaid te worden. Ze gaat nu overal vlak voor mijn voeten liggen om zich te laten verwennen en ze vindt het heerlijk. Haar buikje en haar pootjes zijn nog verboden gebieden, maar verder kan ze er geen genoeg van krijgen.

Haar vreemde gewoonte om niet te gaan eten totdat ik haar geaaid hebt, is nog steeds zo. Alleen als ze denkt dat ze de aandacht niet gaat krijgen, dan kiest ze ervoor zelf te gaan eten. Misschien wordt dat in de toekomst nog anders.

Een mooie stap voorwaarts is het feit dat Snoesje zo af en toe heel demonstratief bij de krabpaal gaat zitten. Net ze lang tot ze mijn aandacht vangt en mij dan aankijkt met vragende ogen. Ja hoor, ze wil spelen met de tijgerstaart. Ik ga er graag op in. Bovendien is het goed voor haar nagels, want al spelende scherpt ze haar nagels aan de krabpaal, omdat ze zich er intensief aan afzet en tegelijkertijd zich vastklampt aan de paal.

De voordeurbel is nog steeds een geluid dat Snoesje onmiddellijk naar de slaapkamer doet schieten. Maar al een aantal malen is ze vanaf het balkon of uit de voorkamer bij dit geluid alleen maar tot onder de eettafel gekomen. Daar blijft ze zitten want ze heeft dan zicht op de voordeur. Afhankelijk van wat er dan gebeurt, gaat ze of door naar de slaapkamer of ze blijft nog zitten tot de rust is weergekeerd. Ook al weer een stap voorwaarts.

Opvallend is dat Snoesje steeds meer en steeds luider spint als ze geaaid wordt. Het lijkt wel alsof ze dat aspect uit haar tenen heeft moeten halen. Want genieten doet ze zeker van aanhalen. Zelfs... kan ik haar af en toe licht optillen bij haar voorpoten. Met nog een knuffel op haar kop. Dan gauw weer neerzetten. Ze laat het nu gewoon toe zonder tegenspartelen! Heel langzaam zal ik dit ritueel proberen uit te breiden.

Een nieuwe horde vormt het kattenluikje dat we in de balkondeur geplaatst hebben. Snoesje houdt zeer van buiten zijn, dus is haar nieuwsgierigheid groot naar dit rare nieuwe ding. We besluiten om maar eerst een stokje onder het klepje te zetten zodat Snoesje er zo door kan gaan en weer terug. Na wat snuffelen doet ze dat - tot onze opluchting - meteen. Als ze dit zo blijft doen, zullen we weer een nieuw stapje inbouwen. Want zelf tegen het klepje aandrukken, dat is nog een brug (luikje) te ver.

Vandaag - na precies 17 maanden - heeft Snoesje een enorme prestatie geleverd. Een gaste van ons kon haar zowaar licht aaien. Telkens kwam ze naar deze dame terug, liet zich even aaien en liep dan weer weg. Uiteraard had Snoesje eerst even uitvoerig aan de hand van onze bezoekster geroken, dat hoort er nu eenmaal bij.
In de middag liet Snoesje zich al weer even zien toen een andere gaste thee dronk bij ons. Daarna verdween ze naar de keuken om daar heerlijk op de stoel te gaan slapen.
Heel langzaam went ze al iets meer aan het nare geluid van onze voordeurbel nu wij de laatste weken wat meer dan anders bezoek hebben ontvangen. Mooi zo. Ze hoeft geen angst te hebben voor onze gasten!

Onze dame is nu zo in haar element, dat ze tegenwoordig zeer dwingend aangeeft om te willen spelen. Ze miauwt als een gek en gaat heel demonstratief naast haar krabpaal zitten. De bedoeling is dat ik de tijgerslinger heen en weer haal en om de palmboon krabpaal slinger. Ze rent er als een dolle achteraan of grijpt hem met één haal uit de lucht. Voor deze jongedame is dit spelen goed om haar in conditie te houden. Bovendien behoudt ze haar scherpte. Zij houdt het spelen alleen wel langer vol dan ik. Als ik er dan de brui aan geef, dan loopt ze gewoon weg, begrijpend dat het afgelopen is. Zelf spelen doet ze maar heel weinig.

De laatste paar weken hebben wij bijzonder veel visite gehad. Geheel volgens de Corona voorschriften. Bovendien is ons intercomsysteem vernieuwd. Onze voordeur- en huisdeurbel klinken nu heel beschaafd, hetgeen meteen merkbaar is aan Snoesje. Ze rent niet meer spastisch weg en wacht rustig af wie er binnenkomt. Menig bezoeker heeft haar nu dus goed kunnen zien. Een heel enkele keer laat ze zich zelfs aaien door de bezoekers. Het lijkt of ze went aan het feit dat gasten geen gevaar voor haar zijn. Haar nieuwsgierigheid maakt dat ze dan - als ze de kust veilig acht - toch tevoorschijn komt en op een afstandje gaat zitten observeren. Ze is er in ieder geval veel rustiger onder. Wij zijn er blij mee.

Het jaar 2021 is uitstekend begonnen wat betreft onze Snoesje. Want zittend in mijn stoel heb ik haar opgepakt en op mijn schoot gezet! Dat ging niet zonder slag of stoot, ze verzette zich hevig. Al gauw liet ze mij maar begaan en kon ik haar even knuffelen. Meteen heb ik haar weer op de grond gezet. Tot mijn verbazing rende ze niet weg, maar ging ze op een meter afstand zichzelf zitten likken. Ook daarna toonde ze geen tekenen van angst naar mij toe. Nog even wachten en dan probeer ik het weer eens. Langzaam opbouwen is nog steeds het devies bij Snoesje.

Wat is dit? In februari 2021 maakt Snoesje voor het eerst kennis met sneeuw! Heel aarzelend zet ze een pootje in de sneeuw en dan nog een. Nog een derde pootje, maar dan is het genoeg voor haar. Stokstijf blijft ze staan al ruikend en voelend. Plotseling gaat ze achteruit naar binnen, het is genoeg geweest voor de Spaanse dame. Veel te koud.

Inmiddels heeft Snoesje een nieuw ritueel ontwikkeld. Vlak voor wij gaan slapen, komt ze naar de slaapkamer om zich daar uitgebreid door mij te laten aaien. Breeduit gaat ze liggen op het tapijt. Omdat ik zelf erg moe wordt van het ondersteboven staan om haar op de grond te aaien, ga ik er maar bij zitten. Even schrikt Snoesje, maar al gauw vindt ze dit niet meer eng. Integendeel, ze gaat steeds meer op in het knuffelen. Met gesloten ogen laat ze zich het allemaal welgevallen. Trouwens opvallend vind ik dat Snoesje het totaal geen probleem vindt dat ik haar ogen aai. Tot nu toe hebben mijn katten dat nog nooit prettig gevonden. Merkwaardig wel.

In de ochtend herhaalt dit knuffelritueel zich weer zodra ik na het ontbijt naar de slaapkamer vertrek om mij aan te kleden. Weer op de grond een uitgebreide sessie. Door de Corona situatie hoeven wij deze maanden niet vroeg ergens heen, dus is er alle tijd voor de dame. Heerlijk vindt ze het. Ze komt ervoor aangerend. Steeds meer laat ze toe. Kusjes op haar kopje en daarna op haar rug, na verloop van tijd kan het allemaal. Vind ik natuurlijk reuze fijn!

Snoesje - zoals al bekend - houdt erg van warmte. Dat houdt ook in dat ze onmiddellijk in de gaten heeft wanneer de verwarming aanstaat. Dan springt ze meteen op de vensterbank voor het raam en achter het gordijn. Helemaal in het hoekje. Niemand die haar ziet. Uren kan ze daar blijven liggen. Soms is ze zo in dromenland dat ze van de vensterbank afglijdt. Wij schrikken ons een hoedje. Het weerhoudt haar er niet van weer heerlijk daar te gaan liggen.

Nu Snoesje te groot en dik is geworden om zich onder ons bed te verstoppen, heeft ze haar toevlucht gezocht in de strijkmand. Het heeft even geduurd voor we haar daar gevonden hadden want als ze plat ligt komt ze niet boven de rand uit.

Als ze de kans krijgt, gaat Snoesje in 'mijn' stoel liggen, zeker als ik net ben opgestaan en de stoel nog warm is. Nu is mijn kans dacht ik. Ze is slaperig en niet zo alert, nu ga ik haar oppakken en op de vensterbank zetten. Even is zo zeer verschrikt, maar gelijk daarna laat ze zich als een dode kat vervoeren. Ik zet haar neer. Ze doet niets! Pas na een paar seconden beseft ze dat er eigenlijk niets ergs is gebeurd en gaat vervolgens gewoon liggen. Wat een ervaring! Wie weet als ik dit zo af en toe probeer, komt het idee van haar op te kunnen pakken toch dichterbij.

14 maart 2021. Snoesje is jarig en wordt 4 jaar. Al eerder vonden wij dat ze al echt tot een volwassen poes is uitgegroeid. Met deze leeftijd is dat echt duidelijk. Ze is een lieverd, die zich nu helemaal laat zien. Ze toont haar aanhankelijkheid en is super loyaal. Af en toe geeft ze heel duidelijk haar grens aan en dat is goed.

Stuiterballetjes is Snoesje gek op. Dit is het speelgoed waar ze zich mee vermaakt als ik niet in de buurt ben of geen tijd/zin heb om met haar te spelen. Ze kan er flink achteraan rennen. Ze liggen nu overal in huis, ook onder de kasten want daar rollen ze heel makkelijk onder. Af en toe moet ik ze weer allemaal opzoeken. Als ik wel met haar speel, is nog steeds de tijgerslinger haar favoriet. Met dit speeltje laat ze zien hoe behendig ze is en hoe lenig toch nog ondanks haar toename in gewicht. Ze heeft de slinger zo te pakken.

Rustig zitten mijn echtgenoot en ik naar de televisie te kijken. Gordijnen achter ons dicht. Ineens horen wij het kattenluikje gaan. Verbaasd kijken wij om maar zien natuurlijk niet of Snoesje erdoor is gegaan. Even checken dan maar. Jawel hoor, ze is buiten! Zodra ze mij ziet wil ze weer naar binnen. Maar dan door de deur. En dat zelfde herhaalt zich een paar keer deze avond. Wat een overwinning voor Snoesje. Nu afwachten of ze dit vaker gaat doen of dat het vooral door de zwoele avondtemperatuur ingegeven was. Weer terug naar binnen is een grote vervolgstap, die ze nu nog niet neemt. Het begin is er!

Volkomen verrast zijn we als Snoesje een paar dagen later zelf naar buiten gaat door het luikje maar ook na verwoede pogingen zelf weer binnenkomt! Yes, wat is ze toch een knappert. Met het zonnetje wilde Snoesje naar buiten, maar toen de regen met sneeuw begon, wilde ze gauw naar binnen. Ze zag ons niet zo meteen, dus probeerde ze het maar zelf. Met als resultaat: door het luikje weer naar binnen. Nu weten we dat we voortaan rustig kunnen weggaan met de wetenschap dat Snoesje haar weg weet te vinden als ze naar buiten wil. Al weer een mijlpaal en dat allemaal binnen twee jaar. Super fijn.