Beelden in steen

Carla Duurland

Mijn interesse voor het hakken in steen kreeg in 1999 een concrete wending tijdens de ontmoeting met Hans van Belle en zijn vrouw Alice Musarara uit Zimbabwe. Een aantal jaren heb ik bij hen lessen gevolgd en de technieken geleerd voor het werken met speksteen, albast en serpentijn. Na mijn verhuizing naar Hardenberg in 2001 kreeg ik meer tijd om mij met inmiddels mijn passie voor het beeldhouwen bezig te houden. In Anevelde vond ik ruimte en gelegenheid om samen met anderen te experimenteren met diverse steensoorten. Sinds 2004 werk ik in een eigen onderkomen, 't Flexihuus. Marmerbewerking heeft inmiddels ook mijn hart gestolen. In het atelier van Linda Biemans in Almelo en in mijn eigen huuske geef ik thans vorm aan de diverse marmersoorten. In 2011 heb ik mij korte tijd met vormgeven in hout beziggehouden. In 2013 heb ik ter afsluiting van mijn beeldhouwperiode een klein beeldje in het zachtste steen Seleniet gemaakt.

“Laat de steen spreken” is voor mij de belangrijkste opdracht bij het beeldhouwen. Ik zoek de stenen intuïtief uit zonder enige voorstellen te hebben wat ik ermee wil gaan doen. Het vergt oefening en overtuiging om rustig af te wachten wat de steen zal tonen en tot welke beeldvorming je zelf komt. Uiteindelijk vervolmaakt die vorm zich steeds meer en ontstaat het beeld dat je voor ogen hebt. Ook dan kan er toch nog van alles veranderen. Het is een fantastische ervaring als je bereid bent dit proces te volgen en je gevoel ervoor open te stellen. Tijdens dit hele proces groeit de steen langzaam naar je toe.

Iedere steensoort heeft zijn eigen kenmerken en hardheid. Ik werk het liefst met de wat hardere steensoorten, omdat de verrassing van wat de steen uiteindelijk laat zien bij deze soorten het grootst is. Tijdens het eerste proces van hakken en grof vorm geven, blijft kijken naar de steen van het grootste belang. Zoeken naar de beste verhoudingen en mooie lijnen, rekening houdend met de mogelijkheden en onmogelijkheden van de steen is enorm boeiend. Als ik dan vind dat de vormgeving “klopt”, dan volgt het verfijnen van de vorm, het raspen en het vijlen. En uiteindelijk het schuren met eerst de grovere schuurpapieren overgaand in de fijnere. Pas dan komt de ware kleur en structuur van de steen naar voren.

Steeds meer werd mij duidelijk dat ieder beeld ook iets uitbeeldt van jezelf. Waar ben je mee bezig en wat houdt je bezig. Als het beeld zijn definitieve vorm heeft gekregen en het “voelt” goed, is de voldoening een prachtige afronding.